Mostrando entradas con la etiqueta Realismo máxico. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Realismo máxico. Mostrar todas las entradas
COMO AGUA PARA CHOCOLATE, L. ESQUIVEL. ADULTOS
0 comentarios Publicado por Beatriz González en 14:00
Deliciosa novela (nunca mellor dito!) de L. Esquivel sobre a que falamos e falamos o pasado martes (S. Valentín), día no que, dende hai anos, enchemos o noso centro de "amor".Neste caso, "saboreamos" a lectura desta moi recomendable obra.
O realismo máxico presente en moitas páxinas ofrece un toque imaxinativo e fantástico que fai inolvidables moitas partes do texto.
Para a última sesión deste curso lin un breve conto da mesma autora elixida para a reunión dos outros grupos, I. Allende. Leva por título: “Dos palabras” e está incluído en Cuentos de Eva Luna. Foi un modo de atender á lectura en voz alta, penso que inxustamente esquecida na actualidade, e tamén de pechar sen sobrecarga de esforzo esta recta final do curso.A maxia deste texto está na forza da protagonista (muller decidida e loitadora) que posee un oficio moi peculiar: vende palabras. Pero non son palabras calquera; tenas para todo tipo de peticións e de persoas. Cada un que fai unha compra superior a "cincuenta centavos" recibe, ademais, unha palabra secreta, individual e única.
Paréceme un precioso texto no que se palpa o poder da linguaxe, a forza dunha voz (de Belisa Crepusculario) que ten o don de comunicar, de espertar sentimentos entre os que reciben a súa peculiar mercancia. Creo que o conto evoca directamente a tradición oral, dos vellos contadores de historias. En “Dos palabras” irrumpe, como é
frecuente nesta autora, a mestura do maravilloso co real (que sempre me sorprendeu como é entendido polos adolescentes) e tamén a temática amorosa (aquí as palabras poden ter poder curativo, de susurrar feitizos ou nostalxias).Os rapaces sorriron cando lin a descripción do momento en que Belisa se acerca por primeira vez á escritura: “se limitó a inquirir el significado de las patitas de mosca dibujadas sobre el papel”; comentaron moi brevemente diversos aspectos do texto: como era a protagonista, en que consistía o seu especial oficio ou opinaron sobre o carácter do Coronel. Fixeron varias suposicións sobre cales serían as dúas palabras que lle dan título á historia e só vou indicar un exemplo do que pronunciou un dos alumnos de 1º ESO: “Estás só”. Lede o conto e pensade no profundas que poden chegar a ser algunhas reflexións.
A última reunión do curso fixémola os maiores do Club nun Restaurante no que, despois da comida, lin (con divertidas interrupcións): "Los amantes del Guggenheim"; conto escrito por Isabel Allende para Círculo de Lectores no 2001 e editado nun pequeno folleto.
Así comeza o texto:
"Un vigilante nocturno encontró a los amantes durmiendo en un nudo de brazos y cabellos, envueltos en la espuma de un arruinado vestido de novia, en una de las salas del Museo Guggenheim en Bilbao"
Esta é unha pequena mostra deste breve relato:
"Ahora sé cómo es la locura de amor, inspector. Yo nunca había..."
"Usted dice que nos metimos en el Guggenheim, pero yo le digo que estábamos en un lugar fantástico, no había paredes, sólo vastos espacios de luz"
"Una vez que recorrimos todas las salas y nos metimos dentro de las pinturas y nos bebimos los colores y jugamos en el laberinto y bailamos con las esculturas, entonces aterrizamos".
"La prensa, ocupada todavía con el escándalo del Vaticano, olvidó pronto a los misteriosos amantes del Guggenheim"
Paréceme un conto suxerente: unha moza que escapa precipitadamente o día da súa voda, un casual encontro, un vestido de noiva que percorre freneticamente o "66 por cento" do chan dun museo no que dous amantes fan que todo resplandeza e se deteña, onde ole tenuemente a ameixas maduras mentres fóra chove sen tregua... É un conto no que triunfa o desexo, a ansiedade dun encontro no que dous descoñecidos, que nin saben os seus nomes, senten o roce dun longo, e simbólico, vestido de gasa.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
