Como vos dixen ós maiores na primeira reunión, para min é un privilexio poder falar con outros de libros e en Balbordo puiden facelo. Moitísimas grazas a todos.
O blog estará aberto a comentarios dos que formades parte do Club e tamén dos que casualmente ou de vez en cando entrades nesta páxina.
Boas vacacións!
Onte, celebrouse en Santiago unha xornada, organizada pola Asesoría de Bibliotecas Escolares, á que asistimos os 104 coordinadores de Clubs de lectura de centros públicos de Ensino Secundaria de Galicia.Ademais houbo dúas mesas redondas nas que, pola mañán, estiveron catro coordinadores que contaron as súas experienci
as en clubs nos que participa alumnado e profesorado. Pola tarde outros catro, entre os que estaba eu representando a Balbordo, comentamos as nosas actividades con grupos de alumnos, profesores e outros membros da comunidade escolar.
Para a última sesión deste curso lin un breve conto da mesma autora elixida para a reunión dos outros grupos, I. Allende. Leva por título: “Dos palabras” e está incluído en Cuentos de Eva Luna. Foi un modo de atender á lectura en voz alta, penso que inxustamente esquecida na actualidade, e tamén de pechar sen sobrecarga de esforzo esta recta final do curso.A maxia deste texto está na forza da protagonista (muller decidida e loitadora) que posee un oficio moi peculiar: vende palabras. Pero non son palabras calquera; tenas para todo tipo de peticións e de persoas. Cada un que fai unha compra superior a "cincuenta centavos" recibe, ademais, unha palabra secreta, individual e única.
Paréceme un precioso texto no que se palpa o poder da linguaxe, a forza dunha voz (de Belisa Crepusculario) que ten o don de comunicar, de espertar sentimentos entre os que reciben a súa peculiar mercancia. Creo que o conto evoca directamente a tradición oral, dos vellos contadores de historias. En “Dos palabras” irrumpe, como é
frecuente nesta autora, a mestura do maravilloso co real (que sempre me sorprendeu como é entendido polos adolescentes) e tamén a temática amorosa (aquí as palabras poden ter poder curativo, de susurrar feitizos ou nostalxias).Os rapaces sorriron cando lin a descripción do momento en que Belisa se acerca por primeira vez á escritura: “se limitó a inquirir el significado de las patitas de mosca dibujadas sobre el papel”; comentaron moi brevemente diversos aspectos do texto: como era a protagonista, en que consistía o seu especial oficio ou opinaron sobre o carácter do Coronel. Fixeron varias suposicións sobre cales serían as dúas palabras que lle dan título á historia e só vou indicar un exemplo do que pronunciou un dos alumnos de 1º ESO: “Estás só”. Lede o conto e pensade no profundas que poden chegar a ser algunhas reflexións.
A experiencia deste mes confirmou que os rapaces teñen tan asimilado o uso das novas tecnoloxías que a lectura do conto de Poe foi doada. Nos grupos dos maiores foron máis as voces que reclamaron o valor do libro, do seu olor, da páxina… e maioritariamente circularon as “fotocopias” dos textos. Penso que a lectura virtual nunca poderá sustituir á tradicional pero tamén considero que é preciso aproveitar as indudables posibilidades que nos brinda este novo modo de acercarse ó libro.Por casualidade descubrín na rede varios contos de K. Mansfield e durante varias horas a súa lectura espertou o meu desexo de saber máis da autora e de coñecer outras das súas historias. Foi tarea moi rápida (impensable logralo cun método máis convencional), que me convertiu en certo modo nun detective de literatura na rede. ¿Cambio a experiencia pola lectura tradicional? Non son incompatibles e, por suposto, mercarei algunha obra desta escritora.
“A lección de canto” é un sinxelo conto dunha profesora que imparte unha lecc
ión de música mentres recorda aspectos que a preocupan na súa vida persoal. O ambiente das clases, a relación cos alumnos ou o comportamento da protagonista provocaron máis dun sorriso entre nós (maioría profesores). Cos escasos datos que a historia proporciona, o lector pode supoñer como é a visión da vida desa muller
e a súa relación co mundo.
“A vida de Ma Parker” é á vez un conto tenro e duro. Penso que resume con gran forza a dor e a soidade que pode agochar calquera persoa que pasa desapercibida pola vida diaria; dalguén que vive sen decatarse verdadeiramente do difícil que é atopar un lugar onde chuvia e choros se mesturen cando domina a tristeza e as lembranzas se tornan insoportables.
“Felicidade” provocou un acalorado debate; as diversas interpretació
ns que suscitaron varias alusións deste texto fixeron que nos meteramos de cheo nesta historia . A palabra do título resume un estado de ánimo, unha sensación desbordante… que enche a vida dunha muller sobre a que fixemos recaer moitos interrogantes: que sabe do seu marido? é feliz verdadeiramente? que relación ten con Pearl, que sente por ela? Creo que a forza do texto reside en que suxire máis que di, conta outras historias non por caladas menos importantes. A última pregunta que preside o texto: "que vai pasar agora?" deixa a sensación de chegar a un punto descoñecido; ademais, a esvelta pereira en flor, o gato negro e o gris... encerran moitas posibles interpretacións. No Nº 12 desta revista podedes ler o que outros interpretaron.
Outro relato curto: "Festa no xardín" pode consultarse na mesma páxina de bibliotecas virtuais (bivir). Tamén me pareceu interesante "La casa de muñecas" e especialmente "Veneno" porque recorda enormemente ó último conto, obxecto de máis comentarios.
Entradas más recientes Entradas antiguas Inicio
