Delicioso libro de Arto Paasilinna do que falamos onte (moi polo miúdo) os pais, profes e persoal non docente de Balbordo.
Un home idealista, impulsivo, traballador... que, por comportarse de modo distinto, recibe o calificativo de tolo por parte da veciñanza. Un home incomprendido que terá que pasar polo illamento, a soidade e a persecución aínda que posiblemente o que máis o caracterizase sería a súa ansia de liberdade.
Quedarán na nosa memoria personaxes inolvidables como o da asesora ou o carteiro, que demostran o seu amor e a súa amizade ata o final. E tamén odiosos "opoñentes" como o médico que é o responsable máis directo da traxedia do protagonista.
Un home idealista, impulsivo, traballador... que, por comportarse de modo distinto, recibe o calificativo de tolo por parte da veciñanza. Un home incomprendido que terá que pasar polo illamento, a soidade e a persecución aínda que posiblemente o que máis o caracterizase sería a súa ansia de liberdade.
Quedarán na nosa memoria personaxes inolvidables como o da asesora ou o carteiro, que demostran o seu amor e a súa amizade ata o final. E tamén odiosos "opoñentes" como o médico que é o responsable máis directo da traxedia do protagonista.
Un marabilloso libro que nos fixo pasar unha boa tarde en Balbordo.
Etiquetas: Amizade, Amor, Lectura, Paasilina A.
Entrada más reciente Entrada antigua Inicio
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Anónimo dijo...
La gran pregunta que me hice a medida que leía el libro fue: ¿por qué calificaron de loco al molinero casi todos los habitantes del pueblo?.
La conclusión a la que llegué después de la reunión es que “menudo pueblo y menudo discurrir de personajes tan peculiares a lo largo de la novela”. Aparecen dos grupos de personas: Por un lado las buenas (el molinero, el policía, el cartero, la asesora agrícola y el inversor inmobiliario) y por otro las malas (el médico, el banquero, el tendero….) y podemos decir que si a una persona se le considera loc@ por sus rarezas, por su constitución física, por su apariencia o por aullar; entonces much@s de nosotr@s deberíamos también estar ingresados en un centro psiquiátrico.
Esperamos con ansia la siguiente reunión y esa chocolatada en el mes de Diciembre….
26 de noviembre de 2010, 20:32