Este libro de F. Alonso supera as expectativas de atopar unha recompilación de cartas de temática amorosa. É moito máis ca iso. As mulleres que escriben estas cartas (loitadoras, marxinadas, valentes, soñadoras...) falan das súas circunstancias vitais e recrean coa súa voz moitos problemas do mundo actual: violencia, guerras, explotación, marxinación social... As historias ambiéntanse en lugares moi diversos e penso que isto contribúe a facer o libro máis enriquecedor, aínda que debido a iso algunhas referencias culturais resultáronlles difíciles ós rapaces e requiriron maior explicación (por exemplo, no cuarto relato as referencias á situación do Sáhara).
Os alumnos comentaron a súa sorpresa inicial por non encontrar no libro o que esperaban polo título e pasaron seguidamente a dar a súa opinión sobre cada un dos textos lidos. Falaron da dor que se percibía nalgunha das historias, do valor da amizade presente noutras, das dificultades económicas e de integración social dalgúns dos personaxes... Os relatos máis comentados foron "Confesión" e "Lonxe". Relacionado co último (que trata o tema da emigración dende a visión nostálxica dunha moza que vive lonxe do seu pais) quero salientar as reflexións dunha alumna que chegou doutro país o pasado curso; comentou que se sentira conmovida coa historia e que sempre agradecería a axuda que tivo por parte de varias alumnas.
O obxectivo perseguido cando se propuxo este libro viuse cumprido: falar doutras vidas que perseguen día a día a defensa dos seus dereitos humanos, das súas ilusións e frustracións ou tamén da dignidade persoal.
Etiquetas: Amor, Autor, Dereitos humanos, Fran Alonso, Libros, Muller
Entrada más reciente Entrada antigua Inicio
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Anónimo dijo...
este libro es ... , muy triste en algunas historias , e interesante asta la ultima pagina dado que no sabes lo que te vas entontrar , desde confesiones , asta toda clase de despidos , incluso a un muerto , y historias de todo tipo
11 de abril de 2008, 16:51
Anónimo dijo...
Pareceume que estaba moi ben, aínda que a maioría eran bastante tristes, sobre todo a que se despedía do seu noivo
20 de noviembre de 2008, 17:51