Esta novela de Jordi Sierra debe, posiblemente, a súa existencia ó artigo que César Aira publicou en el País. Se
gún J. Sierra, lanzouno a escribir a historia.
Elixín esta ilustración de Pep Montserrat da edición de Siruela porque penso que sintetiza a fascinación da nena por escoitar as aventuras da súa boneca e tamén resume a complicidade entre o escritor-carteiro e a rapaza. O protagonismo das cartas, como elementos extraordinarios de crear soños e comunicar sentimentos tamén está reflectido nesta fermosa ilustración. Os dous personaxes xogan: o home (Kafka retratado dun modo moi lonxano á imaxe coa que habitualmente o asociamos) a escribir fermosas historias que sacien a curiosidade da pequena; a nena, aínda que non o sabe, xoga a escoitar ansiosa como é o camiño que leva á liberdade de medrar, de vivir e de actuar con independencia.
Os grupos dos maiores compartimos impresións sobre cales son as fronteiras entre a literatura xuvenil ou para adultos (igual que sucedeu con El Baile, proporemos a lectura deste texto, en próximos meses, ós máis novos). Salie
ntamos a tenrura do texto, comentamos o tema da liberdade, da soidade, da estraña relación (dende a nosa visión do momento actual) entre a nena e o “carteiro de bonecas”, da creación literaria, da inxenuidade da infancia... e non esquecemos tampouco a figura de Kafka recreada por J. Sierra dun modo tan poético.
Anímovos a que anotedes nos comentarios aquelas pasaxes que máis vos gustaron, aquelas que lemos en alto na reunión. Como non quedástedes moi satisfeitos co final de conto de fadas da historia, propóñovos este mes que nos comentarios do blog imaxinedes outro alternativo.
Comezo eu os comentarios coa miña proposta:
De novo, como tantas veces, os rapaces conseguiron sorprenderme. O grupo de pais e nais esperabamos, hai varios meses, que eles xustificasen o irracional comportamento da protagonista nun momento clave do relato ou que tivesen unha “visión” moi oposta á nosa, pero non foi así.
Tal vez conveña que reflexionemos máis sobre os mesmos libros para así comprobar que as diferenzas xeracionais non teñen que ser sempre insalvables barreiras entre a madurez e a adolescencia.
Akhila inicia unha viaxe nun vagón (reservado para mulleres) e os seus recordos e frustracións entrelázanse coas
situacións vitais de cinco mulleres moi diferentes entre elas. Son personaxes corrientes, da clase media da India pero os seus problemas e experiencias ben puideran ser os de todas as mulleres do mundo. Coa intimidade que aporta a conversación nun lugar pechado xurden historias de orgullo, amor e desamor, soños, dominación, sensualidade, crueldade, humillacións... aínda que creo que o que prevalece no libro é a loita interna de cada unha desas mulleres por tomar as súas propias decisións nunha sociedade (moi diferente á nosa) que non favorece a súa independencia.Os dous grupos de maiores do club (estamos trinta anotados este ano) comentamos cada unha das historias, falamos do carácter da protagonista, da India, das viaxes, do papel do home na novela e fundamentalmente fixemos revivir cos nosos comentarios as distintas situacións vitais expostas no texto.
Espero que este curso vos animedes a deixar comentarios!
Entradas más recientes Entradas antiguas Inicio
