CARTAS DE AMOR (2), de FRAN ALONSO



Grazas á colaboración de Normalización Lingüística do centro, o martes 10 os maiores de Balbordo tivemos a oportunidade de comentar con
Fran Alonso Cartas de amor.
Fran achegounos ó proceso creativo do libro, recordou cales foran os referentes dos que partiron varios dos seus relatos, defendeu a necesidade dunha literatura comprometida que reflicta as problemáticas que nos rodean; tamén se referiu ó protagonismo da muller nesas historias ou á utilización do molde epistolar para eses nove textos.
A charla co escritor levounos de "Sáhara, améndoa amarga" a "A guerra" ou "A carta inesperada"..., relatos sobre os que fixeron comentarios algúns dos compoñentes do Club.
Fran, escritor posto "na pel" de tantas mulleres nestes textos (en palabras doutra compoñente do club), tamén nos precisou que o destinatario inicial deses relatos é un lector xuvenil. Por iso, debo recordar o comentario deste libro o curso pasado cos membros máis novos de Balbordo; pareceu adecuado repetir a experiencia cos outros dous grupos de maiores.

Non considero que Cartas de amor deba relacionarse só coa literatura xuvenil. Atreveríame a afirmar que as evocacións que a súa lectura provoca adquiren maior intensidade no caso dun lector adulto. O compromiso con temas universais como as guerras (e os seus silencios), a prostitución infantil (o roubo da infancia, a hipocrisía e consentimento dos "países desenvolvidos"), os fracasos e as loitas que esconde a inmigración (a soidade e os medos), o desarraigo por ser consciente de vivir "de prestado" (o relato da moza saharaui) ou os conflictos persoais que deben ser resoltos para atopar o lugar que se quere ocupar no propio entorno (a homosexualidade)... posiblemente os ollos dun adulto non as capten coa sorpresa dunha ollada de adolescente pero si coa experiencia que agrava a visión de moitas desas realidades.

Destacaría en Cartas de amor a coraxe dunhas mulleres que dende tan distintos escenarios e circunstancias vitais teñen en común a esperanza, a forza de loitar e tal vez a confianza no amor ou na solidariedade en calquera das súas manifestacións.

Moitas grazas Fran pola túa cercanía e por darnos a oportunidade de preguntar eses detalles que, na intimidade da lectura, algunha vez consideramos nos gustaría comentar co autor.

2 comentarios:

No relato “Ilegal” podemos comprobar cómo, por unha banda, os rapaces de países explotados, que tratan de acadar unha vida mellor, morren no mar sen ver logradoo seu obxectivo, chegar ao primeiro mundo para poder vivir, ganándose a vida honradamente, e os que chegan se ven con enormes dificultades para sobrevivir. E por outro lado, esta terra, como di “Ndye” á súa amiga na carta que lle escribe, na que agora vive -no camiño de Santiago, en Galiza- é dolorosa pola ausencia de nenos que berren, que enreden ou brinquen. Sobra xente e faltan recursos / falta xente e sobran-ou cando menos non escasean- os recursos.

O relato “Desde as tebras” deberíano ler todos aqueles rapaces e rapazas con boa intención que van ao exército e acreditan nas “misións humanitarias”. Esta cooperante que foi axudar e que está secuestrada e que se pregunta que foi facer ela alí, para que lle serve o seu traballo nun país que non os quere alí, que é capaz de pregunntarse se o mundo cambiou grazas ao seu traballo e que moitas veces, cando debaten con ela, sente que teñen razaón. E tén medo.

En “Confesión” unha rapariga, Mónica, confesa á súa mellor amiga a súa homosexualidade, e hoxe, no século XXI aínda non é capaz de dicirllo cara a cara, aínda tén medo, cando o único que agarda dela non é nada que non teña xa, que é a súa amizade. l
PILAR SAAVEDRA

13 de febrero de 2009, 20:19  

“Zé, volcán de amor”
Segundo non relatou Fran Alonso, este foi o primeiro relato do seu libro, e parteu dunha viaxe realizada por varias persoas a Cabo Verde. El, por problemas de saúde non puido subir ao volcán polo que se adicou a andar polo pobo -lava pura- e atopou a un home falando cun burro, disposto a conversa cunha das persoas que por alí aparecían. Este home faláballe moito dunha filla que marchara e que ben poidera ser a Balbina protagonista da historia.
Esta muller escribe a un morto, a Zé, que a abandoou con dous fillos naquel lugar tan pertrificado como o volcán. Porén, ella continuou escribíndolle e foille fiel ata que agora, sabedora xa da súa morte, por fin despídese del; aínda que semella que sen esa desaparición aínda estaría atada a ese home.

“O que nunca me preguntache”
Nesta carta, unha xoven rapariga filipina menor de idade diríxese a un home de Vigo (que bon susto levaría cando a recibise) que lle dicía “meu amor” cando el foi a aquel país ao que van a maioría: facer turismo sexual.
Nela cóntalle como foi violada tendo nove anos e dende entón ultraxada, non protexida pola súa familia, ata que chegou á prostitución. Esa infancia roubada non a superou ata que unha muller que dirixía unha organización de apoio á prostitución a axudou e lle ofreceu traballo en Manila, nun bar especial, de luxo, no que servía copas e se o desexaba se prostituía sen ninguén que a explotase. Dende ese momento, Dyana deixou de desprezarse por algo do que ella nunca tivera a culpa e comezou a sentir dignidade e a camiñar coa cabeza ben alta (os únicos que a deberían baixar ao seu paso serían os seus clientes, por ter que pagar por un anaco de finxido amor).

“A carta inesperada”
Enviada por unha “Señora de Núñéz” -fixémonos non coñecemos o seu nome senón o do seu propietario, o señor Núñez, no ano 1946 a un homo chamado Luis, co que parece tivera amores denantes da guerra civil, amores mal vistos na súa casa polas amizades do noivo -entre eles o alcalde socialista de Vigo-. Esta carta resposta a unha primeira de Luis, que descoñecemos, pero que ella “a estas alturas de nuestras vidas” non agardaba, pois segundo lle explica na súa este señor Núñez está moi ben situado na falanxe, e ella ten unha posición social privilexiada, participa nas regatas...pero pídelle que non volva escrebirlle fundamentalmente porque lle ten medo a que a pantasma de Luis a persiga polas noites e que as feridas do amor se abran subitamente. En fin, ten medo acabar con esa comodidade, con esa “boa vida” que leva. Pero, é feliz?

“A Guerra”
Resulta a máis desgarradora. Fala do silencio das guerras, dun silencio que corroe por dentro, da desolación que todas levan consigo, dos desaparecidos. Esta rapariga, que escribe a un amigo en Saraievo, estivo en moitas axudando ás vítimas ata que as súas pantasmas acabaron por apoderarse dela.
Maida xa non ten nada, non mant´´en nada que a ligue co pasado. Impresiona cando di “Nada teño, por exemplo, que me indique que un día habitei o corazón dunha familia normal, con pais e irmáns. Nada. E, con todo, prefero que así sexa: desde a súa desaparición renunciei á memoria. Se cadra, porque esa lembranza anterior á guerra era tan dóce que podería afundirme para sempre”. E aínda que coa carta se despide porque “eu nada máis podo facer aquí”, co que se supón vai poñer fin á súa vida, aínda así ten esperanza no futuro da humanidade.

“Lonxe”
Trátase dunha carta escrita por medios informátivos dunha rapariga uruguaia emigrada a Galiza ao seu amor que alá quedou. Unha familia que tivo que vir sen nada.
Logo de vivir un ano somente da nostalxia, precisa romper o aillamento e non alimentarse somente de lembranzas, e vendo a imposibilidade de que o seu mozo poida vir e facerse cun traballo, vai tratar de integrarse aquí; Sen renunciar ao pasado, pero ollando o futuro, despídese queréndoo e enviándolle un último bico.

En resumo, é este un libro de mulleres valentes, que se enfrontan á vida con valentía, con dignidade.
Grazas, Fran polo libro.

Pilar Saavedra

15 de febrero de 2009, 15:33  

Entrada más reciente Entrada antigua Inicio

Related Posts with Thumbnails

Blogger Template by Blogcrowds