Para continuar coa temática de Dereitos humanos en Decembro... Este libro de Antón Fortes, con ilustracións de Joanna Concejo, penso que conxuga perfectamente a sinxeleza dun texto contado dende o punto de vista dun neno coa forza visual dunhas ilustracións nas que o horror, a fame, o frío e a humillación non precisarían de palabras...
Aínda que é un tema repetidamente tratado en libros, documentais, películas (tal vez por iso algunha imaxe no
s poda resultar "familiar") moitos dos maiores do club comentamos que a forza das imaxes é tremenda e o texto, en moitas páxinas, sobrecolledor.
s poda resultar "familiar") moitos dos maiores do club comentamos que a forza das imaxes é tremenda e o texto, en moitas páxinas, sobrecolledor.Fomos reparando practicamente en todas as láminas e reflexionando sobre o posible significado das cores, dos borróns das páxinas, dos corpos cortados, as árbores, a música, incluso o difícil momento dos soños e dos xogos nesa situación...
Tamén coincidimos a maioría dos compoñentes dos grupos (¡con unanimidade no dos pais!) na elección dunha imaxe na que o rapaz se agarra fortemente ás costas da súa nai (esa nai que xa non lle conta historias porque está demasiado cansa).
O breve título do libro penso que condensa en dúas sílabas a nada e o cheiro a morte. A presenza das multitudes vixiadas non deixará nunca de sobrecollerme nin tampouco cando tento pensar no frío, nas miradas perdidas e a sensación de miseria que respiran os corpos escuálidos hacinados entre un terror dificilmente imaxinable. Aínda que o vise miles e miles de veces este tema sempre seguirá impresionándome.
2 comentarios:
Entrada más reciente Entrada antigua Inicio
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Anónimo dijo...
Me parecen unas imágenes durísimas. No puedo imaginar cómo pudo haber personas tan desalmadas, capaces de hacer semejantes atrocidades.
Ana González Q.
16 de diciembre de 2009, 14:16
Anónimo dijo...
Efectivamente é un tema tratado en moitas ocasións, mais é fundamental que os nosos rapaces o coñezan e traballen sobre el -e sobre outros, fundamentais na nosa propia historia- para tratar de non repetir os mesmos erros.
Dos textos e das magníficas ilustracións do libro non teño máis que dicir que o exposto por Beatriz. Nunca coñeceremos o sufrimento desas persoas! E isto lévame a pensar na fraxilidade de memoria que temos, porque, cómo poden uns supervivintes ou uns descendentes de persoas que sufriron eses campos de tortura e morte, e que agora ocupan un territorio onde lles crearon un estado artificial, non permitirlles ás persoas que orixinariamente vivían nese lugar RESPIRAR, VIVIR, o mesmo que eles desexaban antes de que Hitler campase ás súas anchas por Europa? Necesitan humillar para sentirse eles menos humillados? Non lles chegou o enorme sufrimento pasado?. Xa o esqueceron?. E por iso que digo que estes temas teñen que estar sempre presentes.
Pilar Saavedra Codesido
27 de diciembre de 2009, 22:51